Για την τέρψη του ηγεμόνα... ΑΥΓΗ,02/05/2009

Αγαπητή Ευγενία,
Στο ιταλικό πολιτικό σύστημα δεν είναι περίεργη πολιτική συμπεριφορά οι προκλητικές γυναικείες υποψηφιότητες. Άλλωστε, η «αλησμόνητη» Τσιτσιολίνα αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη των πολιτικών - εκλογικών ηθών της γείτονος. Είδαμε κατ' αυτάς να πλασσάρεται ως διεθνής είδηση η επιλογή από τον κ. Μπερλουσκόνι καλλονών της σόου μπιζ για να στολίσουν το ευρωψηφοδέλτιο.
Πρόκειται για ανερχόμενες ηθοποιούς, παίκτριες των τηλε-ριάλιτι, παρουσιάστριες της τηλεόρασης. Πλην υπήρξε μία μη αναμενόμενη, ως φαίνεται, αντίδραση εκ μέρους της συζύγου του πρωθυπουργού Βερόνικας Λάριο, μετά την οποία ο πληθυσμός των 25 καλλονών περιορίζεται σε 3!
Τι να σου πω! Δύσκολα μπορείς να διαφωνήσεις στα όσα είπε η κυρία του θορυβώδους ηγέτη: «η παρουσία όμορφων γυναικών στην πολιτική δεν είναι ούτε ελάττωμα ούτε προσόν. Αλλά αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι η έλλειψη αιδούς και αυτοσυγκράτησης της εξουσίας, η οποία πλήττει την αξιοπιστία όλων των γυναικών και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους».
Είπε και άλλα η κ. Λάριο που αγαπούν οι παραπολιτικές στήλες και οι τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά δεν χρειάζεται να αναφερθούν, το θέμα τέθηκε. Κάθησα, λοιπόν, και σκέφθηκα πάνω σε αυτήν την ύλη και να που καταλήγω: Είναι η ιδιομορφία και η ιδιορρυθμία Μπερλουσκόνι που δημιουργεί παρόμοιες παρεκκλίνουσες συμπεριφορές; Είναι η ιδιομορφία του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας; Ή μήπως τα αίτια είναι βαθύτερα; Μήπως δηλαδή η ίδια η πολιτική λειτουργία αφήνει χώρο για την εμφάνιση παρόμοιων καταστάσεων.
Θεωρώ ότι ο τρόπος που ασκείται η πολιτική, ως να είναι θέαμα της RAI υπό τον Μπερλουσκόνι, είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος. Η πολιτική, ως τηλεοπτικό προϊόν, ως κατανάλωση, ως επικοινωνιακή ατάκα. Ναι, η πολιτική ως θέαμα. Που σημαίνει επιφανειακότητα, στρογγύλεμα των αντιθέσεων, κρύψιμο των προβλημάτων, αποπροσανατολισμό, στρέβλωση, εικονική πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, όχι μόνο χρειάζονται, απαιτούνται οι γυναίκες που υπηρετούν το θέαμα, έτσι όπως το διερμηνεύει ο μπερλουσκονισμός, και που δεν έχει συνήθως σχέση με την τέχνη και την καλλιτεχνία. Με αυτό που λέμε ψυχαγωγία.
Αλλά αν ο Μπερλουσκόνι έχει το όνομα, άλλοι έχουν τη χάρη. Ακούμε κατά καιρούς (τις προάλλες στη Ρουμανία) να εκθειάζονται τα σωματικά προσόντα γυναικών, που ετοιμάζονται να μεταπηδήσουν στην αρένα της πολιτικής, ως το κύριο προσόν για την άλωση της Τροίας. Και δεν ξέρεις για ποια πλευρά να μελαγχολήσεις περισσότερο: της πολιτικής, που έγινε τόσο φτηνή, επιπόλαιη και άρα αναποτελεσματική, ή της γυναίκας αυτής που έχει μπερδέψει τον στίβο της πολιτικής με την πίστα του σόου.
Αλλά εγώ κάνω και μια άλλη -πονηρή- σκέψη, Ευγενία. Μέσω αυτών των μεθοδεύσεων πιστεύω πως επιδιώκεται η απαξίωση της στρατηγικής της ομαλής και πλήρους ενσωμάτωσης των γυναικών στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων. Το παρόν σύστημα εξουσίας κάνει επιλεκτική και κατά το δοκούν χρήση στοιχείων αυτής της στρατηγικής, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει να ακυρωθεί.
Ανοίγει τις ερμητικά κλειστές πόρτες σε εκείνες τις γυναίκες που εμφορούνται από τις συστημικές αξίες, δεν αμφισβητούν τους πυλώνες του, την πατριαρχία και τον νεοφιλελευθερισμό, αντιθέτως προσφέρουν άλλοθι μιας μοντέρνας εικόνας της πολιτικής, αυτής που περιλαμβάνει και γυναίκες. Θα είναι ακόμη καλύτερα αν οι γυναίκες αυτές αποτελούν και αντικείμενο διασκέδασης του αυτοκράτορα. Πότε το σύστημα αρνήθηκε τις αυλητρίδες, ούτε καν τις εταίρες, βέβαια.
Μεγάλη μπουκιά φάε, Ευγενία, μεγάλη κουβέντα μη λες. Κάτσε μην τα ζήσουμε κι εμείς αυτά τα μασκαραλίκια, διότι εκλογές εν όψει εν μέσω κρίσης και κάποια κόλπα αποπροσανατολισμού πρέπει να υπάρξουν. Για να έχουμε να κουβεντιάζουμε, αν μη τι άλλο. Άσε, σου λέω, να δούμε...
ΜΕΛΙΝΑ ΒΟΛΙΩΤΗ
Πηγή εφημερίδα ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: