Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Οι φεμινιστικοί αγώνες κι η πατριαρχική αντεπίθεση


Ο μεγάλος μύθος της ισότηταςΤης CHRISTINE DELPHY*
 Τα φεμινιστικά κινήματα κατάφεραν να κατακτήσουν πρωτόγνωρα δικαιώματα σχετικά με τις γυναίκες. Πρέπει, όμως, να απαντήσουν και σ' άλλες προκλήσεις: να εφαρμόσουν τους νόμους, να αντισταθούν στις προσπάθειες οπισθοδρόμησης και να κινητοποιήσουν επικουρικές δυνάμεις.
 Γίνεται συχνά λόγος για τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος. Καμία κοινωνική πρόοδος, ωστόσο, ακόμη κι όταν εγγράφεται στον νόμο, δεν είναι μη αναστρέψιμη. Η σύγχρονη ιστορία το αποδεικνύει. Ιδιαίτερα εύθραυστες, οι φεμινιστικές κατακτήσεις αντιμετωπίζουν διαφόρων ειδών εμπόδια: τις «ανδρικές» επιθέσεις, την ιδεολογική «αντίδραση» (1) και την εχθρική πολιτική βούληση, τον βομβαρδισμό με τον μύθο ότι «η ισότητα έχει ήδη κατακτηθεί».
 Η πατριαρχική αντεπίθεση παρατηρείται σε όλες τις χώρες. Παντού, στην πλειονότητά τους, στέλνονται γυναίκες στην πρώτη γραμμή για να πουν ότι ο φεμινισμός δεν θα περάσει ή δεν πέρασε, ότι δεν υπήρξε ή δεν είναι πια χρήσιμος, ότι πάντοτε ήταν επιβλαβής ή έγινε επιβλαβής.
Μεταξύ αυτών, πρώην φεμινίστριες ή συμπαθούσες, των οποίων ο λόγος αντιμετωπίζεται μ' αυτή τη λίγο χυδαία λαιμαργία με την οποία καταναλώνονταν άλλοτε οι «εξομολογήσεις» πρώην σταλινικών.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Μπαίνουμε στόν Υδροχόο


-Χαράτσι - 1984.- Υδροχόος.-
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Μπαίνουμε στόν Υδροχόο
και θ' ανάψουνε φωτιές
οι καιροί νερό θα φέρουν
έτσι λεν αυτοί που ξέρουν
κι όμως θα καούν καρδιές

Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν

Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θα φύγουν οι Ιχθείς
Έτσι ήτανε γραμμένα
Μέσα στ' άστρα τα σβησμένα
Που 'χα δει στα μάτια της

Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Οι γυναίκες στα πρώτα θύματα της κρίσης


Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και της ακραίας νεοφιλελεύθερης διαχείρισής της στη ζωή των γυναικών βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής συνάντησης του Δικτύου Γυναικών (EL-FEM) της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που ολοκληρώνεται σήμερα το μεσημέρι με τη συζήτηση επί των οργανωτικών θεμάτων.
Όπως ανέφερε εισαγωγικά η υπεύθυνη του τμήματος Γυναικών του ΣΥΝ Λίτσα Δουδούμη, τα επίσημα στατιστικά στοιχεία “μιλούν" από μόνα τους: Στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 2010, η ανεργία των ανδρών ήταν στο 13,5% ενώ των γυναικών στο 17,6%, τα όρια συνταξιοδότησης εξισώθηκαν προς τα πάνω στα 65 έτη και σύντομα αναμένεται να φθάσουν στα 67 ενώ η πλειονότητα των μερικά ή προσωρινά απασχολούμενων ανήκουν στο γυναικείο φύλο.
Με αυτά άλλωστε τα δεδομένα, αλλά και την ευρύτερη κατεύθυνση της Ε.Ε. που οδηγεί σε μεγαλύτερες ανισότητες εις βάρος “προνομιακά” των γυναικών, οι οποίες υφίστανται παράλληλα τις επιπτώσεις από την ιδεολογική - σαρωτική επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στις βασικές αξίες του φεμινισμού, αποτέλεσαν την αφορμή της διήμερης πολιτικής συνάντησης.

H συνέχεια εδώ

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Al-Ahram: Και τώρα εμπρός για την επανάσταση του φύλου


Οι γυναίκες ήταν μεταξύ των πιο ένθερμων διαδηλωτών στην Πλατεία Ταχρίρ, και έχουν να παίξουν εξίσου σημαντικό ρόλο με τους άντρες, στην ανοικοδόμηση της Αυγύπτου
Της Fatma Khafagy*
Τώρα θέλω να δω το αντίθετο απ' αυτό που πάντα έχει συμβεί μετά από επαναστάσεις που συμβαίνουν στην Αίγυπτο. Η Ιστορία μάς λέει ότι οι γυναίκες βρίσκονται πλάι-πλάι με τους άνδρες, σκοτώνονται όταν αμύνονται για τις ίδιες και τους άλλους μαζί με τους άντρες, γιατροπορεύουν τους τραυματίες, θρηνούν τους νεκρούς, γιορτάζουν και χορεύουν όταν ο αγώνας είναι νικηφόρος και βοηθούν στη διαχείρισή του όταν δεν είναι. Εντούτοις, η ιστορία επίσης δείχνει ότι μετά την επιτυχία ενός πολιτικού αγώνα, οι γυναίκες πολύ συχνά εξαναγκάζονται να επιστρέψουν στον παραδοσιακό ρόλο του φύλου τους και δεν επωφελούνται από τη συγκομιδή της επανάστασης.
Είναι σίγουρη ότι οι Αιγύπτιες δεν θα επιτρέψουν να συμβεί αυτό. Ακριβώς όπως η αιγυπτιακή επανάσταση αποτέλεσε ένα εμπνευσμένο πρωτοπόρο κίνημα με κάθε έννοια του όρου, επίσης θα οδηγήσει σε νέους δρόμους που θα δείχνουν στον κόσμο ότι οι γυναίκες και οι άνδρες θα είναι ισότιμα μέλη σε όλα τα πεδία της ζωής μετά την επανάσταση, όπως ακριβώς ήταν και στη διάρκειά της.
H συνέχεια εδώ
* Η Fatma Khafagy είναι ακτιβίστρια των γυναικείων δικαιωμάτων και μέλος της διοίκησης της Συμμαχίας Αραβίδων

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

BASTA!!! Οι γυναίκες στο προσκήνιο


Πικάσσο, Δύο γυναίκες τρέχουν στην ακτή
Πάνω από ένα εκατομμύριο γυναίκες κατέβηκαν στις πλατείες 230 πόλεων της Ιταλίας την περασμένη Κυριακή, σε συγκεντρώσεις χωρίς καμιά κομματική σημαία: ούτε ίχνος. Ήταν ένα πρωτόγνωρο μείγμα γυναικών, πιο πλούσιο και πολύχρωμο σε σχέση με εκείνο της δεκαετίας του 1970, που διεκδικούσε και επέβαλε το διαζύγιο, που διεκδικούσε και κατέκτησε την αποκλειστικότητα του δικαιώματος της επιλογής της μητρότητας.
Ήταν οι γυναίκες εκείνης της δεκαετίας, γυναίκες νοικοκυρές, ηθοποιοί, καλόγριες, φοιτήτριες, νέες και ολιγότερο νέες, εργαζόμενες, γνωστές και άγνωστες, εκπρόσωποι θεσμών, άνεργες, μετανάστριες. Γυναίκες πραγματικές και όχι της εικονικής πραγματικότητας της τηλεόρασης, συμπαθητικές ή όμορφες για την απλότητα, την ορμή, το πάθος, την αποφασιστικότητα που εξέφραζαν τα πρόσωπά τους σʼ αυτή τη συλλογική και αυθόρμητη διαδικασία για τη συνειδητοποίηση και διεκδίκηση του ρόλου τους. Και συγκεντρώθηκαν στις κατά το πλείστον όμορφες ιταλικές πλατείες, όχι για να να φωνάξουν μόνον «basta» (=φτάνει πια), ενάντια στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, ενάντια στην εμπορευματοποίηση των γυναικών, και ενάντια στην παρακμή και τον εξευτελισμό προς τον οποίο οδηγείται η χώρα. Αλλά και για να διεκδικήσουν τώρα -«αν όχι τώρα, πότε;», το άλλο σύνθημα- έναν ρόλο στην εξέλιξη των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων της χώρας.
Απαίτηση που τη φώναξαν με πείσμα και ειρωνεία, στα πάλκα των συγκεντρώσεων, εργαζόμενες, άνεργες, ευέλικτες, καλόγριες, και αποτυπώνεται ανάγλυφα στη φράση της γεν. γραμματέα της CGIL, Susanna Camusso: «Η αλλαγή είναι δυνατή! Το μέλλον μάς ανήκει και πρέπει να το καταλάβουν», φράση που απευθύνονταν και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Μια και οι γυναίκες χρησιμοποίησαν τις λέξεις, τους μορφασμούς, τις κινήσεις όχι για να βρίσουν αλλά για να περιγράψουν με ένταση, αλλά και με γλαφυρότητα, τους φόβους, την κούραση, τις δυσκολίες, την οργή και τις ταπεινώσεις που οι γυναίκες της πραγματικότητας -και όχι της εικονικής τοιαύτης- υφίστανται και υποφέρουν. Και τα υφίστανται και τα υποφέρουν σαν μητέρες, σαν εργαζόμενες, σαν ευέλικτες, σαν άνεργες, σαν νέες, χωρίς προοπτική να γίνουν μητέρες, γιατί δεν έχουν καμιά ασφάλεια για το μέλλον, γιατί κανείς δεν τις προστατεύει από την εκμετάλλευση στον χώρο της δουλειάς, από τις προσβολές και τις κακοποιήσεις στον αστικό χώρο και από τον ιδοκτησιακό έρωτα των ανδρών τους στον χώρο του σπιτιού.
Και η αλλαγή είναι δυνατή γιατί έρχεται σαν «άρνηση» αυτής της κατάστασης πραγμάτων και τοποθετείται στο πλαίσιο της διεκδίκησης μιας κατάστασης ισότητας και δικαιοσύνης, ανεξαρτήτως φύλου και κομματικής τοποθέτησης. Και για έναν περισσότερο λόγο: γιατί αν σε μια μικρή -για τα ιταλικά μεγέθη- πόλη βλέπεις, για πρώτη φορά σε μια εκδήλωση, χιλιάδες πρόσωπα νέων και μη γυναικών -που δεν τα βλέπεις ούτε στη μεγάλη πορεία της πρωτομαγιάς- με αποτυπωμένο το πάθος συνειδητοποίησης και διεκδίκησης ρόλου, σημαίνει ότι κάτι το καινούργιο κινείται στα βαθιά της ιταλικής κοινωνίας. Γιατί γινήκαμε μάρτυρες μιας διαδικασίας που αναμενόνταν από τις γυναίκες εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Από εχθές φαίνεται ότι μια άλλη Ιταλία μπήκε σε κίνηση και ίσως θα είναι δύσκολα να τη σιγήσει κανείς. Και αυτά γράφοντας και σκεπτόμενος, με στενοχωρεί και θλίβει η απόσταση της ελληνικής αριστεράς, παλιάς και νέας ωιμέ, από το άλλο ήμισυ του ουρανού. Αλλά πρόκειται για μια άλλη συζήτηση, που πρέπει κάποτε να ανοίξει.
ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΛΟΥΚΑ

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

8 Μάρτη 2010 - 100 χρόνια αγώνων για την Ισότητα των Φύλων



ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως Ημέρα της Γυναίκας στη Δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών, το 1910, στην Κοπεγχάγη, μετά από πρόταση της αγωνίστριας για τα δικαιώματα των γυναικών Κλάρας Τσέτκιν.
Οι γυναίκες συμφώνησαν σε κοινή δράση για τα δικαιώματα των εργατριών, για την προστασία της μητέρας και του παιδιού, για το δικαίωμα της ψήφου, για κοινό αγώνα κατά της ακρίβειας, που προκαλούσε η δίψα των μονοπωλίων για κέρδος, και κατά του ανταγωνισμού των εξοπλισμών.
Στα 100 χρόνια που πέρασαν από τότε η Ισότητα των Φύλων αναγνωρίστηκε ως θεμελιώδες Ανθρώπινο Δικαίωμα. Η Διεθνής Σύμβαση του ΟΗΕ για την εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης εις βάρος των γυναικών -CEDAW -αποτέλεσε μία ισχυρή διεθνή βάση.
Δημιουργήθηκε μια καλή διεθνής, και ευρωπαϊκή νομοθεσία αποτέλεσμα σκληρών και μακροχρόνιων αγώνων του γυναικείου και φεμινιστικού κινήματος. Βέβαια υπήρχε πάντα το χάσμα μεταξύ νομικής [de jure] ισοτιμίας και πραγματικής [de facto] ισότητας,που σε πείσμα των όποιων βημάτων προόδου παραμένει ακόμα.
Όμως το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση που προκάλεσε, απειλεί σήμερα να εξαλείψει όχι μόνο τις κατακτήσεις των γυναικών, αλλά και τις αρχές πάνω στις οποίες αυτές στηρίχθηκαν.
Η εργασία των γυναικών έχει μετατραπεί σε δουλεία, με εξευτελιστικές αμοιβές,με άνιση αμοιβή για ίσης αξίας εργασία,,συχνά χωρίς ασφάλιση, με μεταχείριση που περιέχει βία, απειλές,ηθική και σεξουαλική παρενόχληση, απολύσεις εγκύων και συνθήκες εργασίας που τους στοιχίζουν ακόμα και τη ζωή τους.
Αποδομείται το κοινωνικό κράτος με την ιδιωτικοποίηση και εκείνων των τομέων που αποτελούν βάση για την ουσιαστική ισότητα. Δηλαδή όλο το πλέγμα : υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, φροντίδα και μέριμνα για παιδιά και ηλικιωμένους. Οι υποχρεώσεις του κοινωνικού κράτους φορτώθηκαν στους ώμους των γυναικών.
Τα όρια συνταξιοδότησης εξισώθηκαν προς τα πάνω και καταργούνται όλα τα θετικά μέτρα υπέρ των γυναικών,
Η βία κατά των γυναικών εντάθηκε και συχνά φτάνει μέχρι τη δολοφονία, το δικαίωμα στην άμβλωση είτε αμφισβητείται η παίρνεται πίσω. Το οικογενειακό δίκαιο αλλάζει σε αναχρονιστική κατεύθυνση.
Ο χώρος της πολιτικής παραμένει ανδροκρατούμενος
Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών έχει τις εκφράσεις της και στην ιδεολογική σφαίρα. Γίνεται συστηματική προπαγάνδα για να επιβληθεί η ελαστική,μερική απασχόληση, προ πάντων στις γυναίκες, ως μοναδική μορφή εργασίας.
Συντηρητικοί πολιτικοί κύκλοι και η Εκκλησία βάλλουν εναντίον κατακτημένων δικαιωμάτων των γυναικών. Η σεξουαλικότητα των γυναικών, η αυτορρύθμιση της αναπαραγωγικής τους λειτουργίας και η σεξουαλική επιλογή δέχονται συστηματική επίθεση.
Το γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη απαιτεί να ξεπεραστεί η κρίση όχι εις βάρος των λαών ,αλλά να πληρώσουν γι αυτήν τα μονοπώλια, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες.
Ο Συνασπισμός μαζί με το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στηρίζει τους αγώνες των Γυναικών για τα δικαιώματά τους, που πρώτες μπήκαν στο στόχαστρο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης .Θα αγωνιστεί μαζί τους για να μην επιτρέψει να ακυρωθούν τα κεκτημένα δικαιώματα τους και επικρατήσει το αλήστου μνήμης «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
No PASARAN

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Οι θέσεις των κομμάτων για τις γυναίκες «Δεσμεύσεις μακριά από επεξεργασμένο συνεκτικό πρόγραμμα»

πηγή:ΑΥΓΗ

Η θέση του σημερινού ΠΑΣΟΚ για την κατάσταση και τον ρόλο των γυναικών στη σημερινή κοινωνία είναι δύσκολο να σκιαγραφηθεί. Στο κυβερνητικό πρόγραμμα και τις θέσεις του κυριαρχεί η γυναίκα στην οικογένεια, η γυναίκα - μητέρα, ενώ υπάρχει αναφορά και στο ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας
Η συρρίκνωση του εύρους της «κλασικής» αντίληψης του ΠΑΣΟΚ για το γυναικείο ζήτημα και η εστίαση στο θέμα της οικογένειας δείχνει τη συντηρητική του μετατόπιση, πράγμα που έχει συντελεστεί από καιρό, γίνεται όμως τώρα τελείως φανερό. Θυμίζουμε πως η ενασχόληση με την οικογένεια χαρακτηρίζει τα συντηρητικά κόμματα, που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως παιδοποιητική μηχανή και επισείουν τον κίνδυνο μαρασμού του έθνους λόγω της δημογραφικής κάμψης.
Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε, ότι οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για τη στήριξη της οικογένειας δεν είναι απλά θέσεις του Τομέα Γυναικών, αλλά έχουν συμπεριληφθεί στις προγραμματικές προτεραιότητες της κυβέρνησης. Αποτελούν άρα τμήμα του προγράμματος και δεσμεύσεις προς τους πολίτες.
Ας δούμε ορισμένα σημεία από τις θέσεις του κόμματος:
Εντός της τετραετίας θα υπάρξει διπλασιασμός των βρεφονηπιακών σταθμών. Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ παρεμβάλλονται οι ΟΤΑ. Θα αποκτήσουν οι Δήμοι την πολυπόθητη οικονομική αυτοτέλεια και ευρωστία, θα διακριθούν για την πολιτική τους βούληση, ώστε να συμπεριλάβουν στις προτεραιότητες της δημοτικής πολιτικής τους παιδικούς σταθμούς; Ή θα επιστρέψουν στο κράτος οι μέχρι πρότινος κρατικοί σταθμοί;
Στην οκταετία θα καλυφθούν όλα τα κενά, λέγεται. Ποια οκταετία; Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Βαρκελώνης (2002) έθεσε όριο το 2010. Μέχρι τότε πρέπει να έχει καλυφθεί το 90% των αναγκών σε σταθμούς για παιδιά από τριών ετών μέχρι τη σχολική ηλικία και το 33% σε βρεφονηπιακούς, από 0 ηλικία μέχρι τριών ετών.
Εμείς απέχουμε παρασάγγες από τα επίπεδα αυτά. Μέχρις ότου δημιουργηθούν αυτές οι υποδομές, θα δίνεται επιχορήγηση στην οικογένεια για τη φύλαξη των παιδιών σε σταθμούς, ανάλογα με τα φορολογητέα οικογενειακά δεδομένα. Αλλά σε ποιούς σταθμούς, αφού υπάρχει έλλειψη; Στους ιδιωτικούς; Θα επιδοτείται δηλαδή ο ιδιωτικός τομέας για να οργανώνει τη φύλαξη και να αποκομίζει κέρδη εις βάρος του προγράμματος επέκτασης των δημοτικών σταθμών; Και σε αυτήν την περίπτωση η τριμερής συμμετοχή στα τροφεία (κράτος - δήμος - οικογένεια) θα γίνει διμερής (κράτος-οικογένεια);
Ή μήπως ανά δήμο θα οργανωθεί φύλαξη παιδιών σε κάποια σπίτια από γυναίκες άνεργες, ηλικιωμένες που θα έχουν λάβει μία στοιχειώδη εκπαίδευση και θα πιστοποιούνται από τους δήμους ως κατάλληλες στο πλαίσιο της λεγόμενης κοινωνικής εργασίας;
Ολίγον νεφελώδη προκύπτουν τα υποσχόμενα, ενώ προβληματίζει το γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας αναδεικνύεται σε ισοβαρή πυλώνα της πολιτικής για την προσχολική αγωγή. Για τους πολλούς, αυτό που φαίνεται ότι θα συμβεί, αν υπάρξει επιχορήγηση, είναι ότι αυτή θα καλύπτει μέρος του κόστους για τη γυναίκα που προσλαμβάνει η οικογένεια για τη φύλαξη του παιδιού ή των παιδιών. Αλλά κι αυτή θα εξαρτάται από τα φορολογικά δεδομένα, άρα είναι άγνωστο το ύψος της.
Μα και η εφάπαξ παροχή 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται θα δίδεται με εισοδηματικά κριτήρια. Δηλαδή, απλά, ποιοι είναι οι δικαιούχοι;
Και κάτι άλλο: Λησμονείται, ότι δεν πρόκειται απλά για φύλαξη. Η προσχολική φροντίδα έχει την έννοια της διαπαιδαγώγησης και αποτελεί βαθμίδα της εκπαίδευσης. Μέσα στον πανικό της κρίσης, δεν πρέπει να κάνουμε έκπτωση στις επιστημονικές απαιτήσεις της προσχολικής αγωγής.
Κατά τα άλλα, ακούγεται ευχάριστα η υπόσχεση, στη χώρα όπου οι προεκλογικές υποσχέσεις σπάνια αντάμωσαν την πραγματικότητα: «Θα αναπτύξουμε συγκροτημένη πολιτική για την οικογένεια κάθε τύπου. Αναπτύσσουμε ειδικές στοχευμένες πολιτικές για όλα τα στάδια, από το ξεκίνημα της οικογένειας, τη μονογονεϊκή οικογένεια και την ανύπαντρη μητέρα, για την τρίτεκνη και πολύτεκνη οικογένεια, για την οικογένεια με ανάπηρο γονιό η παιδί».
Ο περιορισμένος χώρος δεν μας επιτρέπει να επεκταθούμε στο σύνολο του προγράμματος. Νομίζουμε, όμως, ότι από τα λίγα πού είπαμε φάνηκε πως «οι δεσμεύσεις» είναι σε διακηρυκτικό επίπεδο και απέχουν από ένα επεξεργασμένο συνεκτικό πρόγραμμα.