Σάββατο 30 Μαΐου 2009
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Καλά να’ ναι οι γιαγιάδες…
Καλά να’ ναι οι γιαγιάδες να προσέχουν τα παιδιά.
› Από έρευνα της ΕΣΥΕ το 2007 προκύπτει ότι τη φροντίδα των παιδιών έως 12 ετών την έχουν επωμιστεί σε μεγάλο ποσοστό οι συγγενείς, κυρίως οι γιαγιάδες. Ποσοστό 80.5% για ηλικίες έως 2 ετών, 56.8% για 3-5 ετών, 21.9% για 6-12 ετών.
› Νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί. Η κατάσταση σήμερα:
Η Κυβέρνηση:
• εκχωρεί το δικαίωμα σε ιδιώτες για την ανέγερση σχολείων με το καθεστώς των ΣΔΙΤ (σύμπραξη Ιδιωτικού-Δημόσιου τομέα) χωρίς τον έλεγχο του Δημοσίου για 25 χρόνια
• αντί της δημιουργίας υποδομών στους δήμους, παρέχονται κουπόνια στους δημότες, για να ενισχυθούν οι ιδιωτικοί σταθμοί
• αυξάνει τα τροφεία των βρεφονηπιακών σταθμών μέχρι και 500€, όταν ο βασικός μισθός είναι 570€
• οι μετανάστες και μετανάστριες, οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι άνεργοι γονείς δεν μπορούν να εγγράψουν τα παιδιά στους σταθμούς, εφόσον δεν έχουν ένσημα
Αποτέλεσμα: 60.000 παιδιά αποκλείονται από τα δημόσια νηπιαγωγεία και ο αριθμός των εγγεγραμμένων παιδιών στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία αυξήθηκε από 4.800 σε 35.000, από το 2006 μέχρι το 2008.
ΠΗΓΗ ΑΥΓΗ ,6-5-2009
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Λιλίκα Μπομπόλου, Φεμινισμός εσωτερικού χώρου. Ιστορίες γυναικών – Χρονικό μιας πορείας στο φεμινιστικό κίνημα (1979-2005), Επιμέλεια: Άννα Μιχοπούλου
Πρόκειται για ανθολόγιο 168 κειμένων της Λ.Μ., που έχουν δημοσιευθεί στο Δελτίο της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών, σε άλλα γυναικεία έντυπα, καθώς και σε ημερήσιες εφημερίδες της Αθήνας.
Η Λιλίκα Μπομπόλου σπούδασε νομικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εργάστηκε στο Δημόσιο για 35 χρόνια. Από το 1979 συμμετέχει στους αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα των φύλων.
«Στα κείμενα που ανθολογούνται βλέπουμε να επανέρχονται προβληματισμοί και σχόλια σχετικά με την καθημερινότητα των γυναικών και τις κατά φύλο διευθετήσεις στο οικιακό περιβάλλον, και να τονίζεται η σημασία που έχει η εμπέδωση των σχετικών αντιλήψεων από την παιδική ήδη ηλικία. Η διαμόρφωση των στερεότυπων για τα φύλα ανιχνεύεται σε όλους τους χώρους: στην οικογένεια, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην πολιτική, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ως βασικό όχημά τους καταδεικνύεται η γλώσσα, τόσο στον καθημερινό λόγο όσο και στις χρήσεις της από θεσμικά όργανα και τα ΜΜΕ.
Παράλληλα, αποτυπώνονται σημαντικές καμπές της πορείας των διαφυλικών σχέσεων στη μεταδικτατορική Ελλάδα (όπως οι διεργασίες για τη θέσπιση ενός εξισωτικού Οικογενειακού Δικαίου, οι κινητοποιήσεις γυναικείων οργανώσεων και ομάδων για την αποποινικοποίηση της έκτρωσης, η καταγγελία της σεξιστικής βίας και των βιασμών, η προαγωγή της συμμετοχής των γυναικών στην εργασία, στην πολιτική, στον δημόσιο χώρο γενικότερα), καθώς και θέματα της επικαιρότητας που απασχόλησαν τις φεμινίστριες όλα αυτά τα χρόνια (από τη δράση «δράκων» μέχρι την καταναγκαστική πορνεία, τα προβλήματα των μεταναστριών και τις μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού). Ξεχωρίζουν τα κείμενα που αποτυπώνουν βιωματικά διεργασίες στο εσωτερικό γυναικείων οργανώσεων, ομάδων και πρωτοβουλιών, στιγμές έξαρσης και ομοθυμίας, όπως και άλλες σύγκρουσης και απογοήτευσης, που σε μικρό μόνο βαθμό έχουν καταγραφεί –κάτι που καθιστά κάθε σχετική μαρτυρία πολύτιμη.
Στον πυρήνα όλων αυτών συναντάμε ένα πρόσωπο, μια γυναίκα, και τον λόγο της για τις γυναίκες. Μια γυναίκα μέλος του συλλογικού υποκειμένου που συναπάρτισαν οι γυναίκες, η οποία μεταφέρει στο χαρτί μέρος του λόγου που καλλιέργησαν. Μια γυναίκα που διαμαρτύρεται για τα όσα βιώνουν οι γυναίκες, ενίοτε οργίζεται, όμως τον λόγο της διατρέχει μια γραμμή αισιοδοξίας και τον τόνο δίνει η τρυφεράδα. Μια γυναίκα που απευθύνεται κυρίως στις άλλες γυναίκες, αλλά και στους άνδρες, στα άτομα όσο και σε σύνολα, στους ανθρώπους της καθημερινότητας όσο και στους παράγοντες χάραξης πολιτικών και διαμόρφωσης ιδεών. Επικαλείται την κοινή –καθόλου κοινή– λογική και τη φιλοτιμία, ασκεί κριτική, επιστρατεύει το χιούμορ. Τα κείμενά της, εκτός από την αξία τους ως τεκμήρια μιας πορείας στο φεμινιστικό κίνημα, παραμένουν λειτουργικά και επίκαιρα για πολλές γυναίκες –και άντρες– του σήμερα και πιθανόν του αύριο».
Άννα Μιχοπούλου
Μ.Α. στις Γυναικείες Σπουδές
Επιμελήτρια του βιβλίου
Η Λιλίκα Μπομπόλου σπούδασε νομικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εργάστηκε στο Δημόσιο για 35 χρόνια. Από το 1979 συμμετέχει στους αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα των φύλων.
«Στα κείμενα που ανθολογούνται βλέπουμε να επανέρχονται προβληματισμοί και σχόλια σχετικά με την καθημερινότητα των γυναικών και τις κατά φύλο διευθετήσεις στο οικιακό περιβάλλον, και να τονίζεται η σημασία που έχει η εμπέδωση των σχετικών αντιλήψεων από την παιδική ήδη ηλικία. Η διαμόρφωση των στερεότυπων για τα φύλα ανιχνεύεται σε όλους τους χώρους: στην οικογένεια, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην πολιτική, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ως βασικό όχημά τους καταδεικνύεται η γλώσσα, τόσο στον καθημερινό λόγο όσο και στις χρήσεις της από θεσμικά όργανα και τα ΜΜΕ.
Παράλληλα, αποτυπώνονται σημαντικές καμπές της πορείας των διαφυλικών σχέσεων στη μεταδικτατορική Ελλάδα (όπως οι διεργασίες για τη θέσπιση ενός εξισωτικού Οικογενειακού Δικαίου, οι κινητοποιήσεις γυναικείων οργανώσεων και ομάδων για την αποποινικοποίηση της έκτρωσης, η καταγγελία της σεξιστικής βίας και των βιασμών, η προαγωγή της συμμετοχής των γυναικών στην εργασία, στην πολιτική, στον δημόσιο χώρο γενικότερα), καθώς και θέματα της επικαιρότητας που απασχόλησαν τις φεμινίστριες όλα αυτά τα χρόνια (από τη δράση «δράκων» μέχρι την καταναγκαστική πορνεία, τα προβλήματα των μεταναστριών και τις μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού). Ξεχωρίζουν τα κείμενα που αποτυπώνουν βιωματικά διεργασίες στο εσωτερικό γυναικείων οργανώσεων, ομάδων και πρωτοβουλιών, στιγμές έξαρσης και ομοθυμίας, όπως και άλλες σύγκρουσης και απογοήτευσης, που σε μικρό μόνο βαθμό έχουν καταγραφεί –κάτι που καθιστά κάθε σχετική μαρτυρία πολύτιμη.
Στον πυρήνα όλων αυτών συναντάμε ένα πρόσωπο, μια γυναίκα, και τον λόγο της για τις γυναίκες. Μια γυναίκα μέλος του συλλογικού υποκειμένου που συναπάρτισαν οι γυναίκες, η οποία μεταφέρει στο χαρτί μέρος του λόγου που καλλιέργησαν. Μια γυναίκα που διαμαρτύρεται για τα όσα βιώνουν οι γυναίκες, ενίοτε οργίζεται, όμως τον λόγο της διατρέχει μια γραμμή αισιοδοξίας και τον τόνο δίνει η τρυφεράδα. Μια γυναίκα που απευθύνεται κυρίως στις άλλες γυναίκες, αλλά και στους άνδρες, στα άτομα όσο και σε σύνολα, στους ανθρώπους της καθημερινότητας όσο και στους παράγοντες χάραξης πολιτικών και διαμόρφωσης ιδεών. Επικαλείται την κοινή –καθόλου κοινή– λογική και τη φιλοτιμία, ασκεί κριτική, επιστρατεύει το χιούμορ. Τα κείμενά της, εκτός από την αξία τους ως τεκμήρια μιας πορείας στο φεμινιστικό κίνημα, παραμένουν λειτουργικά και επίκαιρα για πολλές γυναίκες –και άντρες– του σήμερα και πιθανόν του αύριο».
Άννα Μιχοπούλου
Μ.Α. στις Γυναικείες Σπουδές
Επιμελήτρια του βιβλίου
Για την τέρψη του ηγεμόνα... ΑΥΓΗ,02/05/2009
Αγαπητή Ευγενία,
Στο ιταλικό πολιτικό σύστημα δεν είναι περίεργη πολιτική συμπεριφορά οι προκλητικές γυναικείες υποψηφιότητες. Άλλωστε, η «αλησμόνητη» Τσιτσιολίνα αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη των πολιτικών - εκλογικών ηθών της γείτονος. Είδαμε κατ' αυτάς να πλασσάρεται ως διεθνής είδηση η επιλογή από τον κ. Μπερλουσκόνι καλλονών της σόου μπιζ για να στολίσουν το ευρωψηφοδέλτιο.
Πρόκειται για ανερχόμενες ηθοποιούς, παίκτριες των τηλε-ριάλιτι, παρουσιάστριες της τηλεόρασης. Πλην υπήρξε μία μη αναμενόμενη, ως φαίνεται, αντίδραση εκ μέρους της συζύγου του πρωθυπουργού Βερόνικας Λάριο, μετά την οποία ο πληθυσμός των 25 καλλονών περιορίζεται σε 3!
Τι να σου πω! Δύσκολα μπορείς να διαφωνήσεις στα όσα είπε η κυρία του θορυβώδους ηγέτη: «η παρουσία όμορφων γυναικών στην πολιτική δεν είναι ούτε ελάττωμα ούτε προσόν. Αλλά αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι η έλλειψη αιδούς και αυτοσυγκράτησης της εξουσίας, η οποία πλήττει την αξιοπιστία όλων των γυναικών και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους».
Είπε και άλλα η κ. Λάριο που αγαπούν οι παραπολιτικές στήλες και οι τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά δεν χρειάζεται να αναφερθούν, το θέμα τέθηκε. Κάθησα, λοιπόν, και σκέφθηκα πάνω σε αυτήν την ύλη και να που καταλήγω: Είναι η ιδιομορφία και η ιδιορρυθμία Μπερλουσκόνι που δημιουργεί παρόμοιες παρεκκλίνουσες συμπεριφορές; Είναι η ιδιομορφία του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας; Ή μήπως τα αίτια είναι βαθύτερα; Μήπως δηλαδή η ίδια η πολιτική λειτουργία αφήνει χώρο για την εμφάνιση παρόμοιων καταστάσεων.
Θεωρώ ότι ο τρόπος που ασκείται η πολιτική, ως να είναι θέαμα της RAI υπό τον Μπερλουσκόνι, είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος. Η πολιτική, ως τηλεοπτικό προϊόν, ως κατανάλωση, ως επικοινωνιακή ατάκα. Ναι, η πολιτική ως θέαμα. Που σημαίνει επιφανειακότητα, στρογγύλεμα των αντιθέσεων, κρύψιμο των προβλημάτων, αποπροσανατολισμό, στρέβλωση, εικονική πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, όχι μόνο χρειάζονται, απαιτούνται οι γυναίκες που υπηρετούν το θέαμα, έτσι όπως το διερμηνεύει ο μπερλουσκονισμός, και που δεν έχει συνήθως σχέση με την τέχνη και την καλλιτεχνία. Με αυτό που λέμε ψυχαγωγία.
Αλλά αν ο Μπερλουσκόνι έχει το όνομα, άλλοι έχουν τη χάρη. Ακούμε κατά καιρούς (τις προάλλες στη Ρουμανία) να εκθειάζονται τα σωματικά προσόντα γυναικών, που ετοιμάζονται να μεταπηδήσουν στην αρένα της πολιτικής, ως το κύριο προσόν για την άλωση της Τροίας. Και δεν ξέρεις για ποια πλευρά να μελαγχολήσεις περισσότερο: της πολιτικής, που έγινε τόσο φτηνή, επιπόλαιη και άρα αναποτελεσματική, ή της γυναίκας αυτής που έχει μπερδέψει τον στίβο της πολιτικής με την πίστα του σόου.
Αλλά εγώ κάνω και μια άλλη -πονηρή- σκέψη, Ευγενία. Μέσω αυτών των μεθοδεύσεων πιστεύω πως επιδιώκεται η απαξίωση της στρατηγικής της ομαλής και πλήρους ενσωμάτωσης των γυναικών στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων. Το παρόν σύστημα εξουσίας κάνει επιλεκτική και κατά το δοκούν χρήση στοιχείων αυτής της στρατηγικής, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει να ακυρωθεί.
Ανοίγει τις ερμητικά κλειστές πόρτες σε εκείνες τις γυναίκες που εμφορούνται από τις συστημικές αξίες, δεν αμφισβητούν τους πυλώνες του, την πατριαρχία και τον νεοφιλελευθερισμό, αντιθέτως προσφέρουν άλλοθι μιας μοντέρνας εικόνας της πολιτικής, αυτής που περιλαμβάνει και γυναίκες. Θα είναι ακόμη καλύτερα αν οι γυναίκες αυτές αποτελούν και αντικείμενο διασκέδασης του αυτοκράτορα. Πότε το σύστημα αρνήθηκε τις αυλητρίδες, ούτε καν τις εταίρες, βέβαια.
Μεγάλη μπουκιά φάε, Ευγενία, μεγάλη κουβέντα μη λες. Κάτσε μην τα ζήσουμε κι εμείς αυτά τα μασκαραλίκια, διότι εκλογές εν όψει εν μέσω κρίσης και κάποια κόλπα αποπροσανατολισμού πρέπει να υπάρξουν. Για να έχουμε να κουβεντιάζουμε, αν μη τι άλλο. Άσε, σου λέω, να δούμε...
ΜΕΛΙΝΑ ΒΟΛΙΩΤΗ
Πηγή εφημερίδα ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης:
Στο ιταλικό πολιτικό σύστημα δεν είναι περίεργη πολιτική συμπεριφορά οι προκλητικές γυναικείες υποψηφιότητες. Άλλωστε, η «αλησμόνητη» Τσιτσιολίνα αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη των πολιτικών - εκλογικών ηθών της γείτονος. Είδαμε κατ' αυτάς να πλασσάρεται ως διεθνής είδηση η επιλογή από τον κ. Μπερλουσκόνι καλλονών της σόου μπιζ για να στολίσουν το ευρωψηφοδέλτιο.
Πρόκειται για ανερχόμενες ηθοποιούς, παίκτριες των τηλε-ριάλιτι, παρουσιάστριες της τηλεόρασης. Πλην υπήρξε μία μη αναμενόμενη, ως φαίνεται, αντίδραση εκ μέρους της συζύγου του πρωθυπουργού Βερόνικας Λάριο, μετά την οποία ο πληθυσμός των 25 καλλονών περιορίζεται σε 3!
Τι να σου πω! Δύσκολα μπορείς να διαφωνήσεις στα όσα είπε η κυρία του θορυβώδους ηγέτη: «η παρουσία όμορφων γυναικών στην πολιτική δεν είναι ούτε ελάττωμα ούτε προσόν. Αλλά αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι η έλλειψη αιδούς και αυτοσυγκράτησης της εξουσίας, η οποία πλήττει την αξιοπιστία όλων των γυναικών και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους».
Είπε και άλλα η κ. Λάριο που αγαπούν οι παραπολιτικές στήλες και οι τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά δεν χρειάζεται να αναφερθούν, το θέμα τέθηκε. Κάθησα, λοιπόν, και σκέφθηκα πάνω σε αυτήν την ύλη και να που καταλήγω: Είναι η ιδιομορφία και η ιδιορρυθμία Μπερλουσκόνι που δημιουργεί παρόμοιες παρεκκλίνουσες συμπεριφορές; Είναι η ιδιομορφία του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας; Ή μήπως τα αίτια είναι βαθύτερα; Μήπως δηλαδή η ίδια η πολιτική λειτουργία αφήνει χώρο για την εμφάνιση παρόμοιων καταστάσεων.
Θεωρώ ότι ο τρόπος που ασκείται η πολιτική, ως να είναι θέαμα της RAI υπό τον Μπερλουσκόνι, είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος. Η πολιτική, ως τηλεοπτικό προϊόν, ως κατανάλωση, ως επικοινωνιακή ατάκα. Ναι, η πολιτική ως θέαμα. Που σημαίνει επιφανειακότητα, στρογγύλεμα των αντιθέσεων, κρύψιμο των προβλημάτων, αποπροσανατολισμό, στρέβλωση, εικονική πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, όχι μόνο χρειάζονται, απαιτούνται οι γυναίκες που υπηρετούν το θέαμα, έτσι όπως το διερμηνεύει ο μπερλουσκονισμός, και που δεν έχει συνήθως σχέση με την τέχνη και την καλλιτεχνία. Με αυτό που λέμε ψυχαγωγία.
Αλλά αν ο Μπερλουσκόνι έχει το όνομα, άλλοι έχουν τη χάρη. Ακούμε κατά καιρούς (τις προάλλες στη Ρουμανία) να εκθειάζονται τα σωματικά προσόντα γυναικών, που ετοιμάζονται να μεταπηδήσουν στην αρένα της πολιτικής, ως το κύριο προσόν για την άλωση της Τροίας. Και δεν ξέρεις για ποια πλευρά να μελαγχολήσεις περισσότερο: της πολιτικής, που έγινε τόσο φτηνή, επιπόλαιη και άρα αναποτελεσματική, ή της γυναίκας αυτής που έχει μπερδέψει τον στίβο της πολιτικής με την πίστα του σόου.
Αλλά εγώ κάνω και μια άλλη -πονηρή- σκέψη, Ευγενία. Μέσω αυτών των μεθοδεύσεων πιστεύω πως επιδιώκεται η απαξίωση της στρατηγικής της ομαλής και πλήρους ενσωμάτωσης των γυναικών στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων. Το παρόν σύστημα εξουσίας κάνει επιλεκτική και κατά το δοκούν χρήση στοιχείων αυτής της στρατηγικής, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει να ακυρωθεί.
Ανοίγει τις ερμητικά κλειστές πόρτες σε εκείνες τις γυναίκες που εμφορούνται από τις συστημικές αξίες, δεν αμφισβητούν τους πυλώνες του, την πατριαρχία και τον νεοφιλελευθερισμό, αντιθέτως προσφέρουν άλλοθι μιας μοντέρνας εικόνας της πολιτικής, αυτής που περιλαμβάνει και γυναίκες. Θα είναι ακόμη καλύτερα αν οι γυναίκες αυτές αποτελούν και αντικείμενο διασκέδασης του αυτοκράτορα. Πότε το σύστημα αρνήθηκε τις αυλητρίδες, ούτε καν τις εταίρες, βέβαια.
Μεγάλη μπουκιά φάε, Ευγενία, μεγάλη κουβέντα μη λες. Κάτσε μην τα ζήσουμε κι εμείς αυτά τα μασκαραλίκια, διότι εκλογές εν όψει εν μέσω κρίσης και κάποια κόλπα αποπροσανατολισμού πρέπει να υπάρξουν. Για να έχουμε να κουβεντιάζουμε, αν μη τι άλλο. Άσε, σου λέω, να δούμε...
ΜΕΛΙΝΑ ΒΟΛΙΩΤΗ
Πηγή εφημερίδα ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης:
Δευτέρα 4 Μαΐου 2009
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ “ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘40”
Ανοιχτός Κοινωνικός Χώρος
Π. Τσαλδάρη 123 & Καισαρείας - Νίκαια
1ος όροφ., είσοδος από Καισαρείας - τηλ. & fax : 210 4900509
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
“ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘40”
Πρόθεση των ταινιών είναι να αποκαλύψουν το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία.
Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν, και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν.
Στις ταινίες , ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι γυναίκες.
Σάββατο 9/5 στις 7.00μ.μ.
¨ Πουλιά στο βάλτο ¨ της Αλίντας Δημητρίου
Η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και προσφορά των γυναικών στον απελευθερωτικό αγώνα1941-44, αλλά και στις διώξεις που υπέστησαν μετά την απελευθέρωση για τη συμμετοχή τους αυτή
Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν.
Μέσα από τις μνήμες, τα βιώματα ή και τα ψυχολογικά τραύματά τους αποκαλύπτεται μια στάση ζωής για πράξεις που αναφέρονται μονάχα στους άνδρες, ( 2008 , διάρκεια 104΄ )
μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με την παρουσία της σκηνοθέτιδας
Κυριακή 10/5 στις 7.00μ.μ.
¨ Η ζωή στους βράχους ¨ της Αλίντας Δημητρίου
Στην ταινία, 33 Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία. ( 2009 , διάρκεια 98΄ )
μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση για τη σημερινή δράση των γυναικών στους κοινωνικούς αγώνες, με τη συμμετοχή της Ελένης Σωτηρίου, υποψήφιας ευρωβουλευτίνας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Σάββατο 2 Μαΐου 2009
Η φρίκη της Ηδονής ή ηδονή της Φρίκης
Η φωτογραφία και ο τίτλος είναι από το μπλογκ του φίλου leftliberalsynthesis.blogspot.com
Διαβάστε εδώ
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
Πατριαρχία, Φτώχεια, Ρατσισμός. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Με αυτό το σύνθημα,την ημέρα της Πρωτομαγιάς, πορευτήκαμε οι γυναίκες του ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά στην διαδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, από το Πασαλιμάνι στον Ηλεκτρικό Σταθμό, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη και την στήριξή μας στην Κωσταντίνα Κούνεβα και στους ξένους/ες εργάτες/τριες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
